فرش و قالی ایرانی
تاریخچه فرش های ایرانی به بیش از 2500 سال قبل باز میگردد. ایرانیان در بافندگی فرش میان تمدن های باستانی پیشرو بودند.
ایران بزرگترین تولید کننده و صادرکننده فرش های دستبافت است که سه/چهارم ظرفیت کل جهان را تولید می کند. در حال حاضر، نمونه های زیبای بسیاری از فرش های ایرانی در موزه های شناخته شده سراسر جهان، به عنوان سفیران هنری و فرهنگی ایران نگهداری می شوند.
در سال 1389، "مهارت های سنتی فرش بافی" در استان فارس و شهر کاشان به عنوان میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.
یکی از ویژگی های فرش دستبافت ایرانی تنوع حیرت آور آن است. تمامی استان ها بر اساس سبک و سلیقه خودشان فرش می بافند. برخی از استان ها از جمله آذربایجان شرقی، اصفهان، فارس، مرکزی، یزد، خراسان رضوی و خراسان جنوبی در این زمینه شناخته شده تر هستند.
قالی های ایرانی دارای یک طرح بندی و نقشه هستند که به طور کلی شامل یک یا چند الگو می باشند. قالی ها معمولا بر اساس یکی از سه الگوی سرتاسر، مدالیون مرکزی و یک طرفه طراحی می شوند. این طراحی ها معنای مختلفی دارند که البته یک قالی ممکن است بیش از یک الگو نیز داشته باشد. برخی از قالی ها طرح انتزاعی نا متقارن دارند که بیشتر آن ها را می توان در دسته الگوی یک طرفه یا یک جهته قرار داد.
گره های دستی سنتی، رنگ های طبیعی و نخ های پشمی زیبا ویژگی های قالی های نفیس ایرانی هستند که قرن ها در ایران تولید شده اند.
پشم، شایع ترین ماده برای فرش بافی است و طیف متنوع گسترده ای از آن در بافندگی استفاده می شود. از آنجایی که ابریشم گرانتر است و دوام کمتری نیز دارد، فرش های ابریشمی نسبت به فرش های پشمی رواج کمتری دارند. فرش های ابریشمی اغلب به جای آنکه به عنوان کف پوش مورد استفاده قرار گیرند، بر روی دیوار و به عنوان تابلو فرش استفاده می شوند.
منابع:
