امروزه بیش از 3.5 میلیارد مسافر در سال با هواپیما سفر می کنند که معادل نیمی از جمعیت سیاره زمین است. در نتیجه، فرودگاهها در سرتاسر جهان برای تطبیق خود با شرایط موجود بایستی تا امکانات خود را گسترش دهند یا مراکز بزرگ جدیدتری بسازند. با وجود امکانات پیشرفته، سیستمهای اتوماتیک، هوش مصنوعی، تیمهای ساخت و ساز قوی و طرحهایی از معماران برجسته جهان، عصر جدیدی در طراحی فرودگاه آغاز شده است.
"فرودگاه بین المللی داکسینگ پکن"
چین
طرح 12 میلیارد دلاری این فرودگاه اثری از مرحوم زاها حدید است. این فرودگاه شامل چهار باند و یک ترمینال همراه با یک تالار مرکزی می باشد که شش ایستگاه به صورت شعاعی در پیرامون آن قرار گرفته اند. این طرح علاوه بر آنکه چرخش و حرکت هواپیماها را تسهیل می کند، میزان مسافت پیاده روی مسافران را نیز کاهش میدهند. ظرفیت "فرودگاه بینالمللی داکسینگ پکن" تا سال 2025 به 72 میلیون مسافر در سال خواهد رسید. علیرغم مقیاس وسیع آن، سایت مجموعه با در نظر گرفتن توسعههای بیشتر در آینده طراحی شده است و با داشتن فضایی برای سه باند دیگر ظرفیت آن را به بیش از 100 میلیون مسافر در سال می رساند.
"فرودگاه لاگواردیا"
آمریکا
این فرودگاه در حال توسعه مجدد 8 میلیارد دلاری است که آن را به فرودگاهی در کلاس جهانی تبدیل می کند. لاگواردیا اولین فرودگاه جدیدی خواهد بود که طی 20 سال گذشته در ایالات متحده ساخته می شود. این طرح در نهایت پایانههای B، C و D را در یک ساختار پیوسته به طول تقریباً 1.5 کیلومتر یکپارچه کرده و بدین ترتیب امکانات پیشرفتهتر برای مسافران، ارتقا و بهبود حمل و نقل و افزایش ظرفیت تا بیش از 50 میلیون مسافر در سال را در پی خواهد داشت.
"فرودگاه بین المللی کویت"
کویت
ترمینال جدید "شماره 2" به طور قابل توجهی فرودگاه کویت را توسعه می دهد؛ 28 گِیت اضافه می کند و ظرفیت آن را به 13 میلیون مسافر در سال افزایش می دهد. این ساختمان مثلثی دارای ارتفاع مرکزی 25 متر، نماهایی با وسعت بیش از 1.2 کیلومتر و مساحت کلی 708000 متر مربع است. این فرودگاه که در یکی از گرم ترین مناطق مسکونی جهان قرار دارد، دارای سقفی فتوولتائیک (PV) است. سطح این سقف نقطه گذاری شده است تا نور طبیعی وارد ساختمان شود و در عین حال تابش مستقیم خورشید را منحرف کنند.
"فرودگاه بین المللی اینچئون"
کره جنوبی
فرودگاه بینالمللی اینچئون از زمان افتتاحش در سال 2001، تحت یک سری توسعههای مرحلهای قرار گرفته است. با تکمیل فاز 3 و افتتاح دومین ترمینال آن (درست قبل از بازیهای المپیک زمستانی 2018) فرودگاه در حال حاضر ظرفیت پذیرش 62 میلیون مسافر در سال را دارد. در کنار امکانات معمول، فرودگاه اینچئون دارای زمین گلف، سالن اسپا، کازینو، باغ سرپوشیده و موزه فرهنگ کره نیز می باشد. علاوه بر این، سازندگان بنا ادعا میکنند که زمان پردازش را به 19 دقیقه برای خروج و 12 دقیقه برای ورود کاهش داده اند (عددی بسیار کمتر از میانگین جهانی).
"فرودگاه بین المللی لانگ ثان"
ویتنام
در طراحی این فرودگاه به شدت از گلهای نیلوفر آبی الهام گرفته شده است؛ به گونهای که تاثیر آن در سراسر ترمینال دیده میشود. مرحله اول توسعه 7.8 میلیارد دلاری که در سه فاز برنامه ریزی شده، قرار است تا سال 2025 تکمیل شود و شامل یک ترمینال و دو باند خواهد بود که قادر به پذیرش 25 میلیون مسافر در سال است. فاز دوم توسعه، ظرفیت فرودگاه را تا سال 2035 به 50 میلیون مسافر افزایش می دهد، در حالی که فاز سوم و نهایی این امکان را میدهد که تا سال 2050 پذیرای بین 80 تا 100 میلیون مسافر در سال باشد.
منابع:
www.arcamlak.com