کاشی کاری ایرانی
کاشی کاری یکی از مهمترین هنرهای دستی و سنتی ایران به شمار می آید. نمونه‌هاى آجرهاى لعابدار رنگين هخامنشى در تخت جمشيد و شوش، همچنین نقش های زیبای کاشی کاری در دوره های هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان و اوج زیبایی این هنر در کاشی های فیروزه ای اصفهان که کتیبه های تاریخی مناره های دوران سلجوقی با آنها تزیین شده اند، همگی بیانگر این مطلب می باشند که تاریخچه کاشیکاری در ایران به 2 تا 3 قرن قبل از میلاد باز می گردد.
در آغاز، این هنر بیشتر با آجرهای لعابدار برای استحکام بنا و نماسازی استفاده می شد ولی به تدریج در تزیین ساختمان و نماها نیز کاربرد یافت. استفاده از کاشی برای تزیین و همچنین استحکام بخشیدن به بناها در ایران از دوره سلجوقی آغاز شد و در طی قرون متمادی بویژه در عهد تیموری و صفوی به اوج خود رسید پیش از اسلام نیز این هنر در ایران بسیار مد نظر بوده است ولی پس از اسلام شکل دیگری به خود گرفت و بیشتر در تزئین ساختمان های مساجد، مدارس و آرامگاه ها به کار گرفته شد.
مسجد شیخ لطف الله، واقع در اصفهان، ایران
مسجد گوهرشاد، واقع در مشهد، ایران
هنر کاشیکاری عصر قاجار
مسجد نصیرالملک، واقع در شیراز، ایران
حرم امام رضا، واقع در مشهد، ایران
به تدریج کاشیکاری با نقوش گل و بوته و مخصوصاً نوع خشت و هفت رنگ که کاربرد آن برای مساجد بود، به منازل نیز راه یافت و استادان کاشیکار از اجرای طرح های گل و بوته و اشکال هندسی فراتر رفته و نقش انواع حیوانات و پرندگان را در کاخها و منازل متداول کردند.
از سبک های معروف کاشیکاری ایرانی می توان کاشی معرق، معقلی، مشبک، هفت رنگ و مقرنس را نام برد. همچنین از بناهای معروف کاشیکاری شده ایران می توان به مسجد شیخ لطف الله در اصفهان، کاخ چهلستون در اصفهان، تکیه معاون الملک در کرمانشاه، مسجد نصیرالملک شیراز، مقبره حافظ در شیراز، کاخ گلستان در تهران، حرم امام رضا در مشهد و... اشاره نمود.
تکیه معاون الملک، واقع در کرمانشاه، ایران
مسجد جامع یزد، واقع در تهران، ایران
کاخ گلستان، واقع در تهران، ایران
هنر کاشیکاری عصر صفویان
شمس العماره، واقع در تهران، ایران
هنر کاشیکاری عصر ساسانیان
تخت سلیمان، واقع در آذربایجان غربی، ایران
منابع:
